سر انگشتی بر خاک می نویسد این قبر حسین است . پیش از آن سری بر نیزه قرآن می خواند و پیش از آن زنی از همهه دشت کودکان را می جست و پیش از آن اشک بود و آشوب و خاکستر. اینجا کربلاست. سالها در خویش نشستیم و گریه کردیم به یاد آن دستی که بر خاک آن جمله را نوشت . سالها موئیدیم . به یاد آن صدای تشنه ای که بریده بریده بر نی قرآن خواند . سالها ضجّه زدیم ? بیاد ضجّه هایی کودکان تازیانه خورده می زدند.. سالهاست می موئیم و می گریییم به یاد کربلای حسین.
حسین نام بلندی بود که بر گلوی آسمان شکفت . نام بلندی که تاریخ حماسه را آبرو بخشید و ایثار را معنایی دوباره نمود. حسین شمشیر بر کشیده خدا بود و آتشی که کاخ ستم را طعمه ساخت. خورشید که در یک روز برآمدو ماهی که تا همیشه تاریخ ? سرخ و خون رنگ در شبهای محرم خواهد تابید.
حسین حافظه فراموش ناشدنی تاریخ است . حسین آتش تفتیده عذاب خداوند برای مشرکان است. حسین اشک است و ضجّه است و وحه است و زنجیر? حسین تاریخ خون است . حسین خون تاریخ است . حسین چراغ فروزان فرداست.  آسمان پر فروغی که همیشه دامن دامن ستاره تقدیم زمین خواهد کرد . حسین آینده روشن ماست تاریخ بی دریغ و دنگ ماست  و گریه ناگزیریست که تا همیشه خواهیم داشت و اشک بی پایانیست که تا همیشه خواهیم ریخت. سرانگشتی بر خاک می نویسد ? این قبر حسین است . و ای خدای حسین ? حافظه تاریخ برای نامی به بلندای نام حسین کوتاه است ? ما را حافظه ای به بلندای رشادت حسینی عطا
 فرما . 

منبع:( نجوای شبانه )