بسم رب الحسین

حسین جان!

مولای عزت و شرف و آبرو!

سالها از هنگامه‌ی شوری که برپا کرده‌ای میگذرد و گذر سالها و ماهها و روزها بر چهره‌ی زمین و زمینیان گرد کهنگی نشانده است اما انعکاس خون پاکت در سرخنای غروب هر روز پیداست.

هنوز عطر اقتداری پیچیده در معصومیتی شگرف، خاک کربلا را معطر نگاه داشته است.

و صبحگاه، دست ارادتمند نسیم، از فراز قبه‌ی شریفت از لای پرچم خون رنگش، احساسی بغض آلود را برای چهار گوشه‌ی زمین به تحفه می‌برد.

هنوز ماییم و انتظاری محجوب برای رسیدن محرمت.

مولا جان!

بارها قصه‌ی لیلی و مجنون را خوانده‌ایم، هزار بار قصه‌ی دلدادگی را شنیده‌ایم، هزاران عاشق و معشوق 00000000000000دیده‌ایم،

اما هنوز  در شگفتیم؛ این چه حسنی‌ست که لیلی ما دارد، این چه سریست در دلدادگی او، این چه عشقیست که قرنهای قرن عظمت آن، فریاد است و حرارت آن را هیچ واقعه‌ای نکاسته است.

و دیگران آمدند و ماندند و رفتند و جسمهایشان خاک شد و خاکهاشان سبو،

اما هنوز طنین صدای دلبر ماست که بر گوشه گوشه‌ی عالم به پژواک درآمده است که:

هیهات منا الذلة ...

یا حسین علی مددی