برای شهید علی تشکری

هنوز صدای ناله های جانسوزش در گوشم طنین انداز است.دیگه بچه ها دست گرفته بودند هر وقت علی رو گریان می دیدند می گفتند باز هم رسیدی به ایاک نعبد!سر دسته گریه کننده ها همیشه علی تشکری بود .نی زارهای جزیره مجنون اگر زبان داشتند برایمان می گفتند که وقتی علی قایق رو تنهایی برمی داشت و به میان نی ها می رفت چه می کرد !اگر چه بچه های غواص او را دیده بودند همه شان موقع تعریف کردن حالت عادی خودشون رو از دست می دادند علی چه حالی داشته نمی دانم. وقتی ترکش نارنجک به قلبش می خورد بلند فریاد می زند یا مهدی(عج).محمد سرش رو بلند می کند که بگذارد روی پایش ،علی با خنده می گوید :سرم را ول کن بگذار آقا سرم را بغل بگیرد.وبا لبخندی و چشمانی دوخته شده به افق چشمانی سرشار از محبت و شوق علی هم پرواز کرد. ای کاش ما هم صدای پای اسبان آقا را می شنیدیم .

خاطرات سید محمد انجوی نژاد،کانون رهپویان وصال،شیراز.