مبادا روی لاله ها پا گذاریم

امروز  اگر  حلاوتی نوش  شماست

یا  جامه  اقتدار   تن پوش  شماست

روزی   نرسد  که   زیر     پا   بگذارید

خون شهدای ما که بر دوش شماست

خوشا   که  رسیدید  تا   حریم   حضور

به نام عشق دل خویش  شعله ور کردید

فرشتگان    خدا   در   شراره  رقصیدند

شبی که با غم و عشق و سپیده سر کردید

بهاری آمد و لاله ای رویید و من در میان لاله های روییده نگاهم به گل سرخی است که در بوستان عشق برافراشته است . اینک در حوالی دنیا سرگشته و حیران به دنبال گذشته های خویشم که مرا دور زده اند .گذشته هایی درخشان در کنار مردانی سترگ که چون نگینی سبز می درخشند .بهار امسال که در اربعین 72 یار قد برافراشته آغاز گردید تا صبر زینب (س) و عفت او با غیرت عباس در آمیخته شود و به دنیا پرستان غافل بفهماند که زندگی بهاری یعنی چه؟
میثم عزیز ،هم سنگر خستگی نا پذیرم :هنوز هم منتظرم که انتظار به سر آید . همیشه زیر سایه دلتنگی ها به خاطرات با شما بودن پناه آورده و سجده های مرسوم در خاک با قنوت های نمناک در ذهنم مرور می شود.
دیده ام را بر  فراز  آسمان  گم کرده ام

هستی ام را در غبار کاروان گم کرده ام
روح من  در  امتداد  لاله ها پرواز کرد

پای خود را در کنار ار غوان گم کرده ام

مانده ام در فصل زرد باغ های اضطراب

خاطرات باورم را در خزان  گم  کرده ام

مردانی که سبز سبز آمدند و سرخ سرخ رفتند.وه چه آمدنی و چه رفتنی .گل واژه های ایمان و فداکاری راه شرف،شهیدانی که سوختند تا ما بمانیم. آنان رفتند تا درس چگونه زیستن و چگونه مردن را به ما بیاموزند.

مردانی از جنس لاله های سرخ عاشقی