امروز بالاخره قرار است کميسيون پزشکي بنياد مستضعفان و جانبازان تکليف من را معلوم کند.

در کوران جنگ فکر مي کردند مهم ترين مشکلي که گاز خردل ايجاد مي کند، مشکل پوستي است. چون تاول هاي شديد روي بدن رزمنده ها ظاهر مي شد. بعد فکر کردند مشکل چشم حادتر از مشکل پوست است. چون پوست پس از مدتي بهبود پيدا مي کند ولي چشم تازه مشکلاتش شروع مي شود. الان پس از گذشت سال ها از پايان جنگ، دريافته اند مشکل اصلي مصدوميان شيميايي، مشکل ريه است. کسي هم که ريه اش را از دست بدهد، درماني ندارد.

احتمالاً چند سالي هم بايد بگذرد تا بفهمند هر کس در منطقه ي آلوده بوده، بايد تحت آزمايش و درمان قرار بگيرد. از جمله آن رزمنده اي که الان دور از امکانات پزشکي در روستايي مشغول دست و پنجه نرم کردن با مشکلاتي است که نمي شناسد.

نگاه مردم هم به شيميايي ها بهتر از اين نيست. ظاهر سالم را مي بينند و نمي دانند اين آدم نه مي تواند بدود، نه مي تواند از پله بالا برود، نه در آلودگي شهر تردد کند و نه نفس راحت بکشد.