نامه‌اي به حاجي
سلام حاجي، اميدوارم حالت خوب باشه.
حاجي جون از بهشت چه خبر؟ . . . حال سلمان و ابوذر خوبه؟ مقداد چيکار مي‌کنه؟
حاجي اجازه هست؟ ميخوام باهات درد دل کنم.
حاجي جون اگه اومدي به اين دنيا، مبادا ديگه اون حرفهاي قديمي رو بزني!
آخه ميدون انقلاب به ميدون ضد انقلابها تبديل شده، چفيه لباس شهرت شده، بسيجي مايه خنده شده، تابوت شهدا دوش عده‌اي رو خسته کرده، اطاعت از ولي امر فقيه از ياد رفته، حمايت از انقلاب و اسلام به شکايت از انقلاب و اسلام تبديل شده . . .
حاجي جون!
کافيه يه سري به شمال تهران بزني تا بفهمي آرمانهاي شهدا چي شده ؟ . . . تا بفهمي بعد از شهدا ما چي کار کرديم ؟ . . . تا بفهمي بسيج و بسيجي چي شد؟ . . . تا بفهمي عشق، ايمان، شهادت، شور، شجاعت و . . . سلسله کلماتي که دست به دست هم ميدادن و وجود يه بسيجي رو آبياري مي‌کردن، حالا دست به دست هم ميدن و به قول بعضيا يه فرد متحجر و متعصب و افراطي مي‌سازن! حاجي جون!
اگر اومدي به اين دنيا، ديگه طنين دلنشين الله‌اکبر رو نمي‌شنوي، صداي قرآن گوش عده‌اي رو آزرده، مناجات علي عده‌اي رو خسته کرده و مرام علي از اين ديار رخت بسته . . . ديگه اون ياران عاشورايي نيستند تا . . .
حاجي جون!
مردان خاکي از اين ديار رفتن و چه زود هم رفتن، اما کوله پشتي اونا رو زمين مونده و خاکيه، آيا کسي سنگيني اونو به دوش خودش حس مي‌کنه؟ . . . اصلا کسي کوله پشتي رو نمي‌بينه چه برسه به ... حاجي جون!
خودت دوري ياران و رفيقاتو تحمل نکردي، خودت رفتي و امانت سنگين بر دوش ما گذاشتي!