گفتم : ميشنوي كه چه آهنگ حزيني دارد ؟!

گفت : آري . . . . است كه ميخواند.

گفتم : نه، صداي قافله را ميگويم، دوكوهه كه دارد دور ميشود.

گفت : دور نميشود، دارد گم ميشود.

گفتم : من نميگذارم كه صداي زنگ قافله دوكوهه توي دالان گوشهايم گم شود.

گفت : گم ميشود، دير يا زود.

گفتم : هنوز صدايش را ميشنوم، انگار كه زنده است.

گفت : اين انعكاس دور صدائيست كه سالها مرده است .

گفتم : من جا مانده‌ام، . . . بايد بروم . . . قافله دوكوهه دارد ميرود.

گفت : ميرود نه، بگو رفت.

گفتم : هواي آن روزها رو كردم . . . . هواي دوكوهه !

گفت : اصحاب كهف شده‌اي و سكه بي وقت ميخواهي ؟!

گفتم : دلم براي آن روزها تنگ شده و حسرت يك شبش را دارم .

گفت : سال دو هزار را گذرانديم، دوره دلدادگي به خاطره‌ها گذشت، از اينترنت حرف بزن.

گفتم : سي دي براي گنجاندن شبهاي دو كوهه سرد است. من نميتوانم حاج همت را با آن همه عظمت توي حقارت سي دي جاي دهم .

گفت : ديروزها تمام شد، با تمام دو كوهه‌ها و حاج همت‌ها.

گفتم : دو كوهه‌ها و حاج همت‌ها و باكري‌ها كه تمام نميشوند.

گفت : شعار نده، به خيابان شهرت نگاه كن، آنها را ميبيني ؟

گفتم : نه، هيچ كدامشان را . . .

گفت : رنگي از باكري ميبيني ؟

گفتم : نه، انگار هيچ کس هم رنگ او نيست.

گفت : رد حاج همت را چه؟ جاي پايش را توي همه دود و غبار پيدا ميكني ؟

گفتم : نه، انگار . . . .

$("div.commhtm img").each(function () { if ($(this).attr("em") != null) { $(this).attr("src","http://www.parsiblog.com/Images/Emotions/"+$(this).attr("em")+".gif"); } });