یاد خودرو‎های بهشت بخیرکه انبوهی دل را سوار می‎کردند و از جاده‎های صراط، از میان دوزخ آتش به مقصد می‎رساندند.  یاد تانک‎ها بخیرکه پشت خصم رابه لرزه درآوردند.  یاد قایق‎های کوچک ولی تندرویی بخیرکه ناوهای غول پیکر را به فرار واداشتند و به آنها که ستاره بخت خویش را در میان ستاره‎های پرچم آمریکا یافته بودند، نشان دادند که آمریکا هم عددی نیست!  یاد شب حمله بخیرکه به هزار و یک شب بغداد پایانمیداد.  یاد عملیاتها بخیرکه هر یک صحنه نقش آفرینی امامی بود.  یاد موقعیت‎هایی بخیرکه در آنها به فکر موقعیت نبودیم.  یاد قرارگاه‎هابخیرکه بی‎قراری می‎آورد.  یادپادگان‎هایی بخیرکه صبحگاه حضور در آنها بر پا می‎شد، عشق پرورش می‎دادند و بازوی اخلاص را ورزیده می‎کردند.  یاددوکوهه بخیرکه هزاران کوه ایستادگی تربیت کرد. یاد ایستگاه صلواتی بخیر که استراحتگاه ملائک بود.  یاد پل‎هایی بخیرکه فاصله دنیا و آخرت بودند.  یاد جاده‎هایی بخیرکه آدمی را از بیراهگی، انحراف و چند راهگی نجات می‎دادند.  

یاد تابلو‎ها بخیرکه راه جاودانگی رامشخص می‎ساختند.  یاد معبر بخیرکه راه عبور از مرزخاک بود یاد کانال بخیر که گنداب خودنمایی درآن جریان نداشت.  یاد خاکریز بخیرکه گودالهای لغزش را صافمی‎کرد.  یاد سنگر بخیرکه مفصل‎ترین میهمانی اشک و خلوص را بدون خرج های کلان ترتیب می‎داد.  یاد حسینیه بخیرکه شاهد قدوم اهل البیت(علیهم‎السلام)بود.  یاد سنگر استراحت بخیرکه شبها در آن آسایش زمین می‎خورد و غفلت می‎گریخت، وسنگر نگهبانی که آخرین آشیانه پرستوها بود. یاد بستان بخیرکه مزرعة عشق بود.  سوسنگردکه آن همه شقایق در دل کاشت،آبادان که ازویرانی دلها جلوگیری می‎کرد.  خرمشهرکه شهرداران آسمانیبه زیباسازی‎اش پرداختند.  اروندرودکه هزاران دل در آنآبتنی کرد،شلمچهکه کبوترهای بی‎نامو نشان را در گوشه و کنارش منزل داد،کانال ماهی که به زیبایی آکواریوم پایان داد، خاکریز نونی‎ شکلکه روبرویآن حرفی از نان و نام نبود،جزیره مجنون که شاهد جنون عشق بود، جزیره سهیل که ستاره‎های زمینی را به آسمان عروج فرستاد،ام‌القصرکه اهالی ویلا را هرگز به خود ندید،فــاوکه وفا به تعهد بندگی را میآموخت،خور عبدالله که میزان عبودیت را محک می‎زد،یاد می میمک و مهربانی مهران بخیر،کله قندی که شیرینی جهاد تعارف می‎کرد،قلاویزانک ه نردبان عروج بود، چنگولهکه برای شهادت مرتب قلبها را چنگ می‎زد،رضاآبادکه پر از خشنودی خدا بود،شاخ شمیران که شاخ غرور دشمن را چند بار شکست،دربندیخان که به عافیت جویان دربند راه نمی‎داد و هورالعظیم که سالهاست صفت خود را به ناجیانش تقدیم کرده است.  یاد چادر‎ها بخیرکه داستان کربلا را فیلم کردند. یاد لشگرها بخیرکه 72 تن را چندین برابر کردند.  یاد گردان کمیل بخیرکه همه به علی(علیه السلام) پیوستند،گردان مالککه ازمال دنیا چیزی نداشتند،گردان روح اللهکه به نیاز جسمسرگرم نبودند،گردان حبیب ‎بن مظاهرکه همه دوست خدا بودند، گردان علی ‎اصغرکه همه بزرگ بودند. یاد لبخندهاییبخیرکه به قهقهه شهادت پیوست،گریه‎هایی که خنده‎های دائم ابدیت را تضمین کرد، اندوه‎هایی که برای گشایش تن به پارک و تفریحگاه نمی‎داد و شادی‎هایی که غصه‎های دنیوی را مسخره می‎کرد.  یاد کمرهایی که در راه خداتا به آخر بر صندلیهای چرخدار تکیه زدند،دستهایی که به عباس(سلام ا... علیه) پیوستند،بدنهایی کهپر از تیر و ترکش شدند،پاهایی که پیش از صاحبانشان به بهشت قدم گذاشتند،چشم‌هایی که رفتند و بصیرت را به ارمغان آوردند بخیر.یاد بدنهایی که بی‎ سر به خاک سرگذاشتند،سرهایی که پودر شدند و ذره ذره به ابدیت پیوستند وجنازه‎ هایی که هرگز تشییع نشدند و در خلسه سکوت، هم صحبت نیزارشدند بخیر.

یاد آن روزها بخیر! از باتلاقهای جنوب تا قله‎های رفیع کردستان،همه جا معطر و مطهر به خون شهداء شده بود و مملکت ما به یمن درهای باز شهادت می‎رفت تا یک راست به ضریح شش گوشة آقا (علیه‌السلام) برسد...  که دروازه‎‌های آسمان را بستند و جنگ پایان یافت،و پس از آن خیلی زودخدا دوباره خورشید را از ما دریغ کرد و باز ما ماندیم و دوستانی که نبودند و قلبی که یتیم شده بود. راستی که تقاص ناشکری چقدر سنگین است و لحظات ملکوتی عروج چقدررؤیایی....  

خدایا به تو پناه می‎بریم از آن روزی که لباسهای خاکی را با خاک عوضی بگیریم و به ولایت و ریاست به یک چشم نگاه کنیم. وظیفه و نتیجه را یکی بدانیم،شهادت را خسارت بپنداریم و راه شهداءرا با خودشان خاک کنیم.  

دیر یازود، همه ما خواهیم رفت. همه ما به سوی مقصد اصلی و جایگاه همیشگی کوچ خواهیم کرد،آری در رفتن هیچ شکی نیست، مهم چگونه رفتن است