گناه من اين است که دنبال حقيقت عشق نمي دوم. نشسته ام منتظر کسي که بيايد و از حقيقت پرده بردارد....
گناه من اين است که دنيام خالي شده از شما، تنها يادي که از شماها مي کنم نام کوچه مان است که کلمه شهيد را از اول آن حذف مي کنم!!
گناه من اين است که به زيارت گلزار شهدا ايمان ندارم.
گناه من اين است که درگير زمانه خويش شده ام. درگير گناه هاي زمان و بي قيدي هاي خودم.
گناه من اين است که ديگر با ديدن گناه ديگران سرم را پايين نمي اندازم و چشم نمي پوشم از آنها. بلکه با اين مردم و گناهانشان زنده گي مي کنم.
به دروغ هايشان و جلوه نمايي شان عادت کرده ام. ديگر قبح دروغ را با دروغ مصلحتي ريخته ايم. قبح ربا را با خواب پول و سود پول ريخته ايم. قبح بي حجابي را با تميزي و مرتبي و با کلاسي ريخته ايم.
در اين زمانه ديگر با حجاب بودن خجالت دارد. ربا نگرفتن مصادف مي شود با بدبختي، دروغ نگفتن يعني حماقت...
گناه من اين است که به گناه عادت کرده ام.
-------
اين نوشته درد دل من با شهدا بود و منظورم شخص خودم است نه ديگري.