کاش اينگونه باشيم:

شهيد همت خطاب به والدين خود مي‌گويد:

پدر و مادر فرهمند و مهربان! واضح است که من هم چونان مردان عادي زندگي را دوست دارم؛ دنيا چيزي نيست که انسان از آن روي‌ گردان باشد.

وقتي که پيامبر دنيا را کشتزار سراي باقي مي‌داند چگونه مي‌شود من، از اين مزرعه پربار بيزار گردم. لکن دل به دنيا بستن را نمي‌پسندم، خويشتن را به دنيا نمي‌آلايم، خود را سرگرم اين دنياي فاني و گذرا نمي‌سازم، از جهان ابدي و از نعمت‌هاي بيکران جنات عدن غفلت نمي‌ورزم و شخصيت حقيقي خود را که مقام خليفه‌الله است به ورطه فراموشي نمي‌سپارم.

پدر و مادر من! من زندگي را دوست دارم، ولي نه آنقدر که آلوده‌اش شوم و خويشتن را گم کنم. علي وار زيستن و حسين وار شهيد شدن را دوست دارم. الگوي يک مومن، از بند هوي و هوس رستن است و من اين الگو را نيز دوست دارم.

يا حق