از بزم طرب باده گساران همه رفتند

آيينه دلان٬ نکته گذاران همه رفتند

ما با که نشينيم که ياران همه رفتند؟

نه کوه کن دلشده ماندست و نه مجنون

از کوي جنون سلسله داران همه رفتند

ما با که نشينيم که ياران همه رفتند؟

زين شهر شهيدان تو با جامه گلگون

پاکيزه تر از ابر بهاران همه رفتند

ما با که نشينيم که ياران همه رفتند؟

چون گرد که اندر پي هر قافله ماند

ما مانده در اين راه و سواران همه رفتند

ما با که نشينيم که ياران همه رفتند؟

از دست غمت آيينه داران همه رفتند

اندوه خوران٬ سينه فکاران همه رفتند

ما با که نشينيم که ياران همه رفتند؟ همه رفتند؟ همه رفتند؟.....

عجب قحطي شدها! انگاري دنيا خالي خالي شده! همه رفتن و رسيدن و ما....!

... اما درد واقعا" کيمياي کارآمديه که حتي آشغالارو هم طلا ميکنه!(عجب بازيافتي!!)

آنان که خاک را به نظر کيميا کنند آيا بود که گوشه چشمي بما کنند

ميگن کنيز درگاهشون (فضه) با نگاهش خاکرو طلا ميکرده٬ خودشون اگه نيم نگاهي کنند چي ميشه!

چي ميشه؟ چي ميشه٬ اگه بشه!

اي مادر خيلي مهربون سادات٬ اغيثيني!

همين!