برای پدرم(شهید شکرالله زارع)

سلام به پدرم اسوه مردانگی و شجاعت

راست گفته اند که انسان با غم متولد می شود و شاید این درد سرشته با وجود آدمیست و شاید پروردگار مهربان آن را در نهاد آدمی به ودیعه نهاده تا یاد او را به فراموشی نسپریم . اینجا صحبت از دردی جانکاه است که تن و روان را می آزارد و خاطره های تلخی را به یادگار باقی می گذارد.
پدرم آیا نباید به خاطر فقدان چون تویی سوگوار باشم و آیا آن هنگام که خداوند در سه سالگی غمی سترگ را در قلب کوچکم جای داد جای شکایتی نبود؟آیا من لایق وجودت نبودم ؟نمی دانم پدر می دانی که عمریست در تب فقدانت می سوزم می دانی چه درد ها کشیدم به خاطر نبودنت و می دانی که همیشه امید به بازگشتت داشتم .
پدرم ارزش تو آیا همان است که دیگران می اندیشند و آیا خون پاک تو را با پول و مقام و .... می توان سنجید؟نه ارزش تو را فقط خدا دانست و هم او بود که بهترین فرجام را برای تو خواست چون در تو چیزی دید که در نزدش شایسته ات ساخت و من وقتی به تو می اندیشم در می یابم که خدا چه خوب پاسخت را داد و لیاقت تو جز شهادت چه می توانست باشد تو همانی بودی که در تمام عمرت لقمه ای حرام به خانه ات راه ندادی ، همان بودی  که به خاطر احترام به ناموس استادت حاضرشدی شب را در خرابه های سرد سر کنی جوانمردی بودی که مدافع مظلومان بودی و قلبی مهربان  داشتی .

ولی می دانی چه شده؛ همه فداکاری ها و خون دل خوردن هایتان فراموش شد برخی هوای کوفیانی را در سر می پرورانند که علی دوران را تنها گذاشتند کسانی که به خاطر مقام و ثروت و دنیایشان حاضرند به مولایشان اهانت کنند و به او حرفهای ناروا ببندند و او را با چاه های ظلمت زده تنها بگذارند پدرم برخیز و به این اهالی قدر نشناس کوفه بگو که امروز هر کاری برضد این نظام خیانت به اسلام و به خون هزاران شهیدی است که عاشقانه از هستی شان گذشتند بگو که خون شما امتداد خون حسین (ع) است و جنگ ما امتداد قیام حسین . بگو که اینان همان یاران عمر سعدند که به صورت فرزندان حسین سیلی می زنند و بر تن یاران شهیدش اسب می دوانند .

آیا از اعمالشان آگاهند؟پس وای بر ما.