یادش بخیر آن شب هایی که بر سر سربند یا زهرا(ع )دعوا بود،آن قمقمه های آبی که بعد از عملیات هنوز دست نخورده بود، آن پلاک هایی که زودتر از صاحبانشان گمنام شده بودند وآن سکوت های معنادار پشت بیسیم.

در طول این هشت سال چه بچه هایی که شهید شدند تا یکی از مقامات معنویشان لو نرود،جان می دادند و زیر بار ریاست های دنیایی نمی رفتند ، مفقود الاثر می شدند تا اسیر شهوت نگردند.آنهایی که بالا بودند اما پایین می آمدند تا از تنهایی ما بکاهند و زیبایی تواضع را به ما نشان بدهند،عارف بودند اما اصطلاحات عرفانی خرج نمی کردند،دکان عرفان نمی زدند و تئاتر کرامت بازی نمی کردند.نفس که می کشیدند هوای نمناک گریه به صورتت می خورد.

آری آنها رفتند و ما ماندیم. ما ماندیم و انباری از درد ،ما ماندیم و یک کوله پشتی پر از خاطره.دیگر توان ماندن نیست.دلم برای جبهه تنگ شده است .آنجا مقابل آسمان می نشینیم و زمین را مرور می کنیم و به اندازه چندین چشم معجزه می بینیم. چقدر تماشای جبهه ها زیباست. افسوس ، افسوس که معنویات رو به فراموش می روند و خوشا به حال کسانی که زیرکی کردند و سهمی از آن بر چیدند.سنگرها ییلاق های تفکرند و یک جرعه از آن نوشیدنی های صلواتی جبهه ها عطش را فرو می نشاند.